Oczywiście pierwszą i niezaprzeczalną podstawą wykonywania zawodu pedagoga jest odpowiednie wykształcenie. Przyszły kandydat na to stanowisko musi ukończyć studia z pedagogiki i otrzymać uprawnienia pedagogiczne.

Wybierając się na ten kierunek, mamy do wyboru liczne specjalności. Znajdują się wśród nich pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna, pracy czy resocjalizacyjna, a także pedagogika nauczycielska.

Bez względu na to, jaką specjalność wybierzemy, dobrze się jest wcześniej zastanowić czy posiadamy niezbędne dla tego zwodu cechy. W byciu pedagogiem bowiem nie liczy się wyłącznie wiedza, ale przede wszystkim umiejętności miękkie ułatwiające pracę z ludźmi, która stanowi istotę tego zawodu. Osobom zastanawiającym się nad podjęciem tych studiów, przedstawiamy więc najważniejsze cechy dobrego pedagoga, a takim przecież każdy student chciałby w przyszłości być.

Umiejętność refleksji i abstrakcyjnego myślenia

Te cechy przydają się przede wszystkim w pracy z dziećmi. Gwarantują nieustająco twórcze podejście oraz trafną analizę własnych działań, ich przyczyn oraz skutków.

Empatia

Bez niej nie ma mowy o pracy z ludźmi. Umiejętność wczuwania się w cudze położenie oraz współodczuwanie są niezbędne w owocnym kontakcie z drugą osobą.

Cierpliwość i wytrwałość

Potrzebne, by nie zniechęcać się, gdy nasze działania nie przynoszą szybkich efektów. Pomagają także w pracy z dziećmi, osobami starszymi i niepełnosprawnymi.

Kreatywność

Wbrew pozorom zawód pedagoga jest bardzo kreatywny. Osoba na tym stanowisku musi nieustannie poszukiwać nowych inspiracji, organizować nieszablonowe zajęcia dla swoich podopiecznych i znajdować alternatywne rozwiązania problemów.

Autentyczność

To cecha, bez której pedagog się nie obędzie. Zwłaszcza praca z dziećmi jej wymaga, gdyż najmłodsi szybko wyczuwają fałsz i manipulacyjne do nich podejście. Bardzo ważne jest więc, by w kontakcie z nimi pedagog był jak najbardziej sobą.

Odporność psychiczna

Nie ma co kryć, że zawód pedagoga to obciążająca profesja, która grozi szybkim wypaleniem zawodowym. Trzeba więc nauczyć się zminimalizować emocjonalne zaangażowanie w problemy innych, a przede wszystkim utrzymywać równowagę między życiem prywatnym a zawodowym.

Dojrzałość emocjonalna

Pozwala na niebranie do siebie reakcji podopiecznych oraz umożliwia odpowiednie podejście do ludzi, które wspiera ich rozwój, a nie jest przerzucaniem na nich swoich własnych problemów.

Wśród pozostałych cech warto wymienić także poczucie sprawiedliwości, umiejętność aktywnego słuchania, samoświadomość, zdolności przywódcze (szczególnie gdy pracujemy z grupami) oraz akceptacja siebie i innych.